Mga Kwentong Walang Saplot.

Agosto 7, 1995

Para Sayo.

Interior.

Pagod na pagod pa rin ako dahil kahapon. Kaarawan ko kasi. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin maisip kung bakit nakalimutan ko kahapon na kaarawan ko pala. Disesais na ako. At ito na ata ang edad na gusto ko maging habambuhay. Hindi ko alam, pero para kasing fresh na fresh ako sa edad na disesais. Murang mura. Virgin.

Laging blessing ang kaarawan ko dahil lagi namang umuulan kapag Agosto. Hindi pa nga ata lumipas ang kaarawan ko na hindi umuulan. Minsan nga kahit anong alay ko ng itlog, umuulan pa rin. Kulang nalang nga eh pati itlog ko, ialay ko para lang makaranas ako ng kaarawang tuyo. Pero dahil dito, naisip ko, bakit nga kaya itlog ang kailangan ialay para hindi umulan? Ano ang kaugnayan ng itlog sa takbo ng kalikasan? Sa ulan? Sa sirkulo? Bakit hindi nalang keyk? kanin? puto? bigas? barya? o kung ano ano pa? Bakit kailangan itlog pa?

Sa kabilang banda, umulan man o umaraw, hindi talaga pwedeng hindi maidaos ng mga tao ang kanilang kaarawan, gaya ko. Aba natural, minsan lang sa isang taon kung sasapit ang kaarawan eh. At tsaka, parang pasasalamat na din yun dahil buhay ka pa rin.

Speaking of pasasalamat, hindi ko alam kung dapat ba akong magpasalamat sa mga taong nagpunta sa kaarawan ko. Siguro oo kasi naging masaya naman ako. Dahil nag-abala pa sila ng oras para sa akin. Sa akin nga ba o sa mga handa ko? Pero sa kahit ano pa mang kadahilanan, salamat nalang sa
kanila.

Nakaugalian ko na sa tuwing sasapit ang kaarawan ko ang gumawa ng wishlist. Ito yung album kung saan ilalagay mo yung mga bagay na gusto mong matanggap sa kaarawan mo. Kahit ano pwede mong ilagay dito. Mahal man o mura. Makatotohanan man o hindi. Ilan sa mga inilagay ko dito ay:

1. Libro - Lalo na yung mga paborito kong libro gaya ng Norwegian Wood, The Catcher in the Rye, Looking for Alaska, Paper Towns at kung ano ano pa.

2. Bag   - Gusto ko lang ng bagong bag dahil luma na masyado ang ginagamit ko.

3. Plaid -  Kahit anong klaseng plaids pasok sa akin tutal paborito ko naman sila.

4. Denim - Partikular sa jacket. Masyado na kasing maulan ngayon kaya gusto magkaroon ng makapal jacket.

5. Boots - Dahil mas maganda itong gamitin kapag umuulan. Mas matibay at hindi sumusuko sa ulan.

6. Tabs  - Ito yung mga tablets. Okay na nga rin sa akin yung Kindle o kaya naman yung Graphic Tablet. Kaso mukhang imposibleng may magbibigay sa akin nito. Pero malay mo, hindi natin masasabi.

7. Relo  - Kahit anong relo basta kulay dilaw pasok na pasok sa akin.

Alam kong masyadong maluho yung iba pero wala namang masama, eh. Kaarawan ko naman yun. Kahit man lang sa araw na yun eh sumaya ako. Alam kong sabi nila na hindi daw mabibili ng pera ang tunay na kasiyahan pero ang mga bagay na ito ay malapit na din sa kasiyahang hinahanap ko kaya umaasa ako.

At yun pala yung masakit. Na kahit saan aspeto mo ilagay, masakit ang umasa. Wala akong natanggap na kahit ano sa kaarawan ko. Alam kong hindi sapat na dahilan yun para maging malungkot ako. Alam kong lagpas pa dun ang kahulugan ng kasiyahan. Lagpas pa sa pansarili kong kagustuhan. Lagpas pa sa makamundo kong pagnanasa. Lagpas pa salitang kasiyahan.

Pero bakit ganun? Kahit anong pilit ko sa sariling makuntento ay hindi ko magawa. Alam mo yun, yung sadyang may mga bagay na hindi mo pwedeng paghiwalayin. Mangga at Bagoong. Kutsara at Tinidor. Puto at Kutsinta. At ang kaarawan ay hindi matatawag na kaarawan kung walang regalo.

Sumulat,

Marx.

Mga Kwentong Walang Saplot.

Agosto 6, 1995

Para Sayo.

Interior.

Ni minsan, hindi ko inabala ang sarili kong alamin kung ano ang kahulugan ng kaligayahan. Ni hindi ko rin tinangkang hanapin dito sa maliit kong kwarto kung saan nagtatago ang ligaya. Patuloy lang ako sa pag-ikot sa kama. Naghahanap ng tamang posisyon sa lahat ng bagay. Nakatunganga.

Bakit kaya kailangan ng tao ang tumunganga minsan tulad ng ginagawa ko ngayon? Wala namang napapala sa pagtunganga. Sa katunayan, nag-uubos ka lang ng oras sa walang kapararakang bagay. Pero sabi nila, sa pagtunganga lang daw nagiging malaya ang tao. Malayang nakapag-iisip sa mga bagay bagay. Teka, ano nga ba ang iniisip ng mga tao habang sila ay nakatunganga? Posibleng, kung mahal ba sila ng taong mahal nila? Kung may nakakaalala ba sa kanila? Kung mananalo ba sila sa lotto? Kung matatanggap ba sila sa trabaho? Kung papasa ba sila sa exam? O kung maliligo ba sila ngayong araw?

Malakas ang buhos ng ulan. Hindi nakapagtatakang mahirap bumangon, masama sa loob ang kumilos at nakakatamad maligo. Ito yung mga panahong gusto ko lang na nasa kwarto habang nagbabasa o kaya naman ay gumuguhit at paminsan minsan ay tumunganga sa may bintana. Tumagal din ng halos isang oras ang kalokohan ko sa kwarto ko bago ako nakakilos at nakabangon sa pagkakahiga.

8:05 ng umaga. Agosto 6, 1995. Linggo.

Putek! Ika-anim pala ng Agosto ngayon? Paanong nangyaring nakalimutan ko ang araw na ito.


Dali-dali akong lumabas ng aking kwarto. Pero bago pa man ako tuluyang nakahakbang palabas, nakita ko ang mga salitang sinulat ko sa likod ng aking pintuan.

"Isa lang naman talaga ang kinakatakot ko kaya ayaw kong malaman ang kahulugan ng kaligayahan, iyon ay ang malaman na nalulungkot na pala ako."

Sumulat,
--------

Laro ng Laman.

Hindi ko masasabing lumaki ako bilang isang normal na bata. Sa kabila ng mga nangyari sa amin ni Robi, ng sarili kong pinsan. Simula nuong bastusin nya ang pagkalalaki ko, hindi ko na magawang tingnan sya sa mukha. Sa tuwing nagkakaroon kami ng family bonding, ilap ako sa kanya. Pinipigilan kong magkita ang aming mga mata. Nandidiri ako. Nasusuklam.

Minsan napapatingin ako sa kilos ni Makoy. Normal lang sya. Para bang walang nangyari sa kanila ni Robi, nuong isang gabing malamig ang ihip ang hangin. Lumabas ako saglit para duon maupo sa may gate. Mas malamig kasi dun. 

Hindi ko alam, sumunod pala sa akin si Robi.

“Laro tayo playstation sa bahay nyo!”

“Ayaw ko.”

Tumayo ako at tsaka tumakbo pauwi ng bahay. Naiiyak. Nabababuyan. Pagdating ko ng bahay ay binuksan ko ang computer. Tumambay ako friendster. Nagsagot sa kung ano mang survey ang nakapost sa bulletin. Pilit kong ginagawang abala ang utak ko. Ayaw kong maalala ang katarantaduhan na iyon.

Hindi nagtagal ay nagsawa din ako. Binuksan ko ang Y!M account ko. At dun naglaro ako ng mas kakaiba, ng hindi ko inaakala.

“Trip mo?”

PM sakin ng hindi ko kilalang tao. Ni hindi ko nga maalala kung sino at kung paano ko sya naging kaibigan duon.

“Anong ibig mong sabihin?”

“Maglaro?”

“Ng?”

“First time mo ba?”

“Maglaro ng ano nga?”

“Maglaro ng laman.”

“Tangina mo. Libog!”

Binalewala ko lahat ng mga sumunod nyang PM’s sa akin. Hanggang sa ininvite nya ako sa cam nya. Nagulat ako sa mga nakita ko. Isang babae, nakahubad. Nakita ko ang matambok nyang suso. Pantay na pantay ang pagkakatulis hanggang sa utong. Kakaiba ang feeling ang naramdaman ko nuon. Para bang naiihi ako sa kilig.

“Tatanggi ka pa ba? Hubad na. Show tayo.”

Hindi ko alam kung ano ba ang show na sinasabi nya. Isa lang naman ang alam ko nuong mga oras na iyon, tinitigasan na ako.

“Wala naman tayong gagawin dito. Cyber sex naman ito. Hindi mo ako mabubuntis kaya huwag kang matakot. Para lang tayong maglalaro dito. Mag-enjoy ka lang. Maglilibugan lang tayo hanggang sa pareho tayong labasan ng katas. Katas ng paghihirap sa sarap.”

Sa hindi ko maipaliwanag, daig ko pa ang nahypnotized nuong mga araw na yun. Binuksan ko din ang cam ko. Sinunod ang lahat ng mga sinabi nya. Wala na ako sa ulirat. Wala na ako sa normal na mundo. Nasa langit na ata ako.

Naghubad na ako. Lahat. Walang natira sa katawan ko bukod sa kwintas ni Papa Jesus na suot suot ko. Nilaro ko na ang sarili ko. Pinaligaya habang pinapanuod ko sya. Napapaangat pa nga ako kung minsan sa kinauupuan ko habang nilalaro ang titi ko. Kung minsan, naninigas pa ang mga paa. Napapaungol. Halatang sarap na sarap ako sa kasalanang ginagawa ko.

Patuloy sya sa paghimas sa mga malulusog nyang dibdib. Paminsan minsay ay dinidikit pa nya sa webcam para mas lalo kong makita. Mas nagulat ako nung pinakita na nya ang perlas sa akin. Para na akong nabaliw sa sarap. Ang sumunod ko nalang na naramdaman sa patuloy na paghimas ay may kung ano ng tumalsik sa katawan ko. Nilabasan na pala ako. At sumunod na din sya.

Bigla akong naglog-out ng hindi nagpaalam. Tumayo ako para maglinis. At dun ko nalang napansin na natalsikan pala ng katas ko ang kwintas ni Papa Jesus na suot suot ko. Pinunasan ko tsaka nagsorry.

Alam kong panghabang buhay kong dadalhin ang kasalanan na yun sa kanya. Pati sya nababoy ko mismo. Ito pala ang show na sinasabi nya. Hindi ako nagsisi. Dahil alam kong sa sarili ko na uulitin ko pa iyon. Sa ibang babae naman.

Plano.

Meron akong niluluto sa isipan ko ngayon. Una, yung plano kong lumahok sa Saranggola Blog Awards. Ang kaso, medyo nalalabuan ako sa mga patakaran sa nasabing patimpalak. Siguro, babasahin ko nalang ulit. Hindi ko pa rin kasi masimulan na bumuo ng mga salita patungkol sa tema ng patimpalak. Marami pa kasing nakaharang sa mga gawain ko. Malamang, masisimulan ko iyon pagkatapos pa ng eksaminasyon ko. Pangalawa, nagplaplano din akong gumawa ng isang bagong pakulo dito sa blog ko. Parang online diary. Kung alam nyo yung "Perks of Being a Wallflower" ayun, parang ganun ang gagawin ko. Pinag-iisipan ko pa nga lang kung para kanino ko ilalaan ang sulat at kung ano ang magiging takbo ng istorya. Bahala na.

Sa ngayon, magpapakain muna ako ng aso.

Paglilinlang ng nakaraan.

Halos siyam na buwan na din ang lumipas pero kanina nuong pumunta sa celebration ng HS friend ko muli akong binalikan ng isang bangungot ng nakaraan.

Usapan highschool ang bumabangka kanina. Halos lahat binalikan namin. Mga guro namin, mga ka-eskwela, kaaway, mga nabuntis, mga panget, mga magaganda, mga crush at kung ano ano pang katarantaduhan.

“Naalala nyo pa si Nikko?”

“Ang laki pa rin ng ilong nya diba?”

“HAHAHA!”

“Uy! Huwag kayong ganyan. May nasasaktan.”

“Nako, dedma naman ang pinapatamaan.”

Ako ang pinapatamaan nila nuong mga oras na iyon. Gusto nilang makita kung ano ba magiging reaksyon ko kapag narinig ang pangalang Nikko. Hindi ako kumibo. Napabuntonghininga nalang ako at napamura sa isip sabay nandiri sa sarili.

Siguro dahil sa mga karanasan ko nuong bata ako kaya ko iyon nagawa. Parang gusto kong makilala ang sarili ko. Kung sino ako. Yun na ata yung tinatawag nilang “Identity Crisis.” Mahirap man sa loob ko pero mukhang dumaan ako sa ganyang estado ng buhay.

Inabuso ako ng sarili kong pinsan na si Robi. Nakita ko din ang ginawa nila ni Makoy. Napasubo na din ako sa isang show sa internet. Lantad na ang buhay ko sa sex. Hindi ko alam. Sabi nila kapag gumalaw o nagpagalaw ka daw sa kapwa mo lalaki maituturing ka na din daw na bading. Napaisip ako, bading nga ba ang mga pinsan ko at bading na din ako?

First year highschool ako nuong nakilala ko si Nikko. Naging kaibigan ko sya. Sobrang talik na kaibigan. Simula nuon inaasar na ako ng mga kaibigan ko. May gusto nga daw ako kay Nikko. Dinedma ko lang sila pero tuwing gabi eh napapaisip ako. Bakit parang iba ang nararamdaman ko kay Nikko. Minsan gumagawa ako ng paraan para makausap ko sya sa telepono. Gusto ko kasi syang laging nakakausap. Nagiging masaya ako.

Lalo lang nila akong inasar nuong nalaman nila na pinapautang ko si Nikko ng pera lagi. Pero hindi ko naman yung binibigay. Binabayaran  din naman kasi nya iyon. Hindi nagtagal maski ako eh naguluhan na sa sarili ko. Bading nga ata ako dahil parang feeling ko naiinlove na ako kay Nikko. 

Lumipas ang isang taon. Ganun padin ang pakiramdam ko kay Nikko. Na parang gusto ko sya. Hindi ko alam. Nagpunta ako sa school psychologist namin para magpatulog. Para mas lubos kong makilala ang sarili ko at para masagot na din ang ilan sa mga tanong ko sa buhay.

Pinakwento sa akin nung psychologist ang  mga pangyayari sa buhay ko. Nagtanong din sya ng kung ano-ano. Tumagal din ng ilang oras ang aming usapan hanggang sa sinabi nya sa akin ang resulta ng eksaminasyon nya.

Hindi daw ako bading. Lalaki daw ako. Ang nararamdaman ko lang daw kay Nikko ay yung feeling ng isang brotherly love. Hindi daw yung romantic love.

Lumaki akong hindi nakakasama ang tatay ko. Madalas Nanay at Ate ko lang ang kasama ko sa bahay. Wala akong mapagsabihan ng mga problema ko sa buhay kung saan kailangan lalaki din ang kausap ko. Wala ako masyadong kaibigang mga lalaki dito sa subdivision namin. As in, nabuhay lang ako sa sarili ko.

Ang nararamdaman ko daw ay paghahanap ng pagmamahal at atensyon galing sa isang lalaki since bihira lang daw kami magkasama ng tatay ko. Parang naghahanap daw ako ng isang tao na magpupunan ng kakulangan na iyon sa buhay ko. Isa rin daw iyong dahilan kung bakit galit na galit ako sa Ate ko hanggang ngayon kasi lalaki ang gusto kong maging kapatid. Ang tingin ko daw sa mga lalaki ay parang gusto kong maging kapatid at kuya para daw may mapagsabihan ako ng mga problema ko sa buhay.

Napatahimik ako sandali, totoo lahat ng sinasabi nya. Wala akong gusto kay Nikko. Hindi romantic love ang nararamdaman ko sa kanya. Ganoon ang turing ko sa kanya kasi kulang ako sa atensyon ng isang tatay. Epekto nga lang ito ng mga deprivation ko sa buhay.

Kanina mas pinili ko nalang na tumahimik at hindi kumibo. Hinayaan ko na sila na husgahan ang pagkatao ko. Basta ang ako, okay na ako sa kung sino ako. Kilala ko na ang sarili ko. At hanggang ngayon, gusto ko pa rin ng isang Kuya. Gusto kong makaramdam ng atensyon at pagmamahal ng isang lalaki, ng isang tatay o kuya. Hindi yung romantic love.